شاید اگر حال نبودم...

به راستی اگر میشد چه ها میشد؟

به راستی اگر همین امسال در همین سن شاید همین ماه برای همیشه از پیش همه و دنیا میرفتم چه میشد؟

این موضوع کتمان ناشدنی است که همه یکروزی میروند اما هیچکس نمیداند آن روز کی و کجاست...

شاید اگر حال میرفتم دلهایی میسوخت از اینکه حیف شد جوان بود هنوز آرزوهایی داشت ... حکمت خدا چه بود که بردش... یا شاید برای آرام کردن دل خانواده ام بگویند خدا گلچین است...

شاید اگر حال میرفتم خانوادم حسرت نبودم را میخوردند که تنها دخترمان چه غریبانه رفت... شاید دیگر در کنار تمام محبت ها و دوستی هایمان در این خانواده نقلی .. دیگر لازم نبود همیشه نا دیده بگیرم خیلی مسائل را دیگر لازم نبود به عنوان کوچک ترین گاهی کوتاه بیایم... 

شاید اگر حال میرفتم دیگر برادرم کسی را نداشت تا برایش قدرت نمایی کند و گاهی با همه وجودش به سمتم حمله ور شود و من فقط اشک بریزم چرا؟ چون من زنم چون زن ها باید خفه شوند چون حتی خانواده ها با همه وجودشان این موضوع را به وجود اوردند که دختر باید خفه شود.... دختر چون دختر است باید کوتاه بیاید... میدانم تمام این ها را میدانم که دختر قلبش ظریفست و روحش به وسعت آسمان... اما میشود که این نباشد که همه مساوی باشیم... میدانم فقط گاهی این مسائل به وجود می آید و در میان تمام محبت ها این ها گم میشوند... اما دختر قداست دارد و وجود ...به هر دلیلی نباید شکسته شود چون بروز نمیدهد... معتاد نمیشود.. عربده نمیکشد.... چیزی را نمیشکند... کسی را نمیکشد... فقط و فقط و فقط خرد میشود همین. 

شاید اگر حال میرفتم حتی همان دختر کوچولوی بامزه ی 4 ساله که از کودکیش به من عادت بسیار داشت من را تهدید نمیکرد که اگر به من لاک ندهی تا خود بزنم یا اگر شیر آب را باز نکنم و نپاشم تو حق نداری به خانمان بیایی ... :)

شاید اگر حال نبودم دوستانم کمی اشک میریختن و نمیدانم شاید خاطره های بودنشان با من را به یاد می آوردند ... با خود میگفتن حیف شد... هنوز میتوانست باشد... شاید به یاد می آوردن که چقدر از من سواستفاده کردند و من حتی یک بار به رویشان نیاوردم چقدر به خاطر مهربانی های الاغ مانندم دلم را شکستند و اشکم را جاری کردند...مگر دنیا ارزش چه چیز را دارد که انسانها انقدر راحت بشکنند همدیگر را... 

شایدم نه ... شاید هم فقط کمی ناراحت شوند... 

شاید اگر حال میرفتم آنکه به گمان خود مهرم در دلش فرو رفته بود حال بیشتر مرا میفهمید...

نمیدانم اگر حال برای همیشه میرفتم چه کسی میفهمید به جز خانواده ام؟ کسانی که اگر سال به سال هم حالشان را نپرسم حاضر نیستند از من یاد کنند؟ 

کاش خود میدانستند اگر حال میرفتم لباسهایم را بدهند به بهزیستی هرچند آنچنان هم نو نبودند... 

نمیخداهم کسی برایم اشکی بریزد یا دلی بسوزاند ... کسی که میرود در اوج آرامش و حس خوب است.. دل سوزاندن ندارد... فقط این را میخواهم تا هرکسی هرچند کوتاه در مراسم خاکسپاری ام باشد... 

تمام این حرف ها همه حرف های زندگیم نیست نمیدانم شاید هم هست .. هنوز هم خیلی حرف برای گفتن دارم اما میخواهم مانند همیشه بماند در این دل اما مینویسمشان... شاید باید بنویسمشان...

 پ.ن: لطفا قضاوت نکنید... همین  

بعدا نوشت: نسترن جان پستات رو برداشتی؟ باز نمیشن برام...