شاعر ميفرمايد.： کس نميدونه اين دل ديوونه وقتي ميگيره از تو ميخونه....  

دوري و ازم جدايي ولي کنج دل يه جايي داري... مث نبضي تو وجودم که ميزني و بي صدايي.. 

سال ها گذشت ....

فهميدم هميشه اونى كه ميخواى نميشه...!

فهميدم هركسى كه باهاته الزاماً "دوستت" نيست!

فهميدم كسى كه توو نگاه اول ازش بدت مياد يه روزى ميشه صميمى ترين دوستت و بلعكس... ! 

فهميدم كه بى تفاوتى بزرگ ترين انتقامه...

تنفر يه نوع عشقه، دلخورى و ناراحتى از ميزان اهميته...! غرور بزرگ ترين دشمنه ،خدا بهترين دوسته، خانواده بزرگ ترين شانسه، سلامتى بالاترين ثروته، آسايش بهترين نعمته ... 

فهميدم" رفتن" هميشه از روى نفرت نيست وهركى زبونش نرمه دلش گرم نيست...

هركى اخلاقش تنده،جنسش سخت نيست وهركى ميخنده، بدون درد و غم نيست!

ظاهر دليلى بر باطن نيست...

+++ آهنگ وب ... واقعا تاحالا صدای یه خواننده تا این حد با روح و روانم بازی نکرده بود.... از ته دل میگم که خیلی خوندنتو دوس دارم ... از خدا میخوام که تو آرامش باشی چون حقته... نه چون رفتی اهنگاتو انقدر دوس داشتم ... دقیقا 1 سالی میشد که با آهنگات آشنا شدم و استارت اینکه باعث شد از آهنگات خوشم بیاد این بود که داشتم تلفتی با یه نفر حرف میزدم  بعد اونم داشت این اهنگ رو گوش میداد... یادمه بهش گفتم عه اینو کی خونده من خیلی دوسش دارم اهنگشو بعد که اسمتو گفت کم کم به اهنگات علاقه مند شدم.... 

امروز یه سری کلیپ درمورد  مریم قاسمی و مصاحبش دیدم... از قضاوت متنفرم ولی کلا میشه فهمید شما یه فرشته بودی... 

دستمو ول نکن که زمين ميخورم....  ؛) 

بچه ها؟ دیدم کلیپ قسم میخورم از هنگامه رو... عجب دقتی دارین... اره خب دقیقا نیمرخ دختره شبیه منه... و قسمت فوقانی صورتش :) ولی کامل که نه... البته گفتین میبینین یاد من میافتین کلی مرسی

ﺗَﻪ ﺍُﺗُﻮﺑﻮﺱ، 

ﺁﻥ ﺻَﻨﺪَﻟﯽ ﺁﺧَﺮ، 

ﮐِﻨﺎﺭِ ﺷﯿﺸﻪ

ﺑِﻬﺘَﺮﯾﻦ ﺟﺎﯼِ ﺩُﻧﯿﺎﺳﺖ

ﺑَﺮﺍﯼ ﺁﻧﮑﻪ ﻣُﭽﺎﻟﻪ ﺷَﻮﯼ ﺩَﺭ ﺧُﻮﺩَﺕ

ﺳَﺮَﺕ ﺭﺍ ﺑِﭽَﺴﺒﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﻭ

ﺯُﻝ ﺑِﺰَﻧﯽ ﺑﻪ ﯾِﮏ ﺟﺎﯼِ ﺩﻭﺭ

ﻭ ﻓِﮑﺮ ﮐُﻨﯽ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ ...

ﻭ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﯽ ﮐﻪ ﺁﺯﺍﺭَﺕ ﻣﯿﺪَﻫَﺪ ...

ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﭼِﺸﻤﻬﺎﯾَﺖ ﺧﯿﺲ ﺷَﻮﺩ، ﺍَﺯﺣُﻀُﻮﺭِ ﭘُﺮ ﺭَﻧﮓِ

ﯾِﮏ ﺧﯿﺎﻝ

ﻭ ﯾﺎﺩَﺕ ﺑِﺮَﻭَﺩ ﻣَﻘﺼَﺪَﺕ ﮐُﺠﺎﺳﺖ

ﻭ ﺩِﻟَﺖ ﺑِﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﺩُﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﮤ ﻫَﻤﯿﻦ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ

ﺍُﺗﻮﺑﻮﺱ

ﮐُﻮﭼَﮏ ﺷَﻮَﺩ ...

 ﻭَ ﺩِﻧﺞ ﻭ ﺗَﻨﻬﺎ ...

ﺁﻩ ﺑِﮑِﺸﯽ ﺍﺯ ﯾﺎﺩﺁﻭَﺭﯼ ﺣِﻤﺎﻗَﺖ ﻫﺎ

ﺷﯿﺸﻪ ﺑُﺨﺎﺭ ﺑِﮕﯿﺮَﺩ ﻭَ

ﺗﻮ ﺑﺎ ﺍَﻧﮕُﺸﺖ ﺑِﻨِﻮﯾﺴﯽ " ﺁﯾَﻨﺪﻩ "

ﻭ ﺩِﻟَﺖ ﺑِﮕﯿﺮَﺩ ﺍَﺯ ﺗَﺼَﻮﺭَﺵ ...

ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﭼِﺸﻤﻬﺎﯾَﺖ ﺭﺍ ﺑِﺒَﻨﺪﯼ

ﻭ ﺗﺎ ﺁﺧَﺮﯾﻦ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺩَﺭﺧُﻮﺩَﺕ ﮔِﺮﯾﻪ ﮐُﻨﯽ 

ﺍﯾﻨﺠﺎ ... 

ﺁﺩﻣــــــــــﺎ ﻓﻘــــــــﻂ ﺗـــــــﻮﯼ ﺗﺮﺍﻓﻴﻜــــــــ ﭘﺸﺘـــــــــــ ﻫَﻤﻦ !!!......

يه عالمه دغدغه هاي ذهني نامفهوم ：//

می خواهم همه چیز را بگذارم و بگذرم

چه سخت است ...

انتخاب.... چه سخت است تظاهر ... 

چه سخت است انتخاب میان ماندن و رفتن.. میان بودن و نبودن ... 

چه سخت است با تمام دل بغض کردن .. بغضی که باید آب شود باید اشکی جاری کند اما فقط خفه ات میکند تا مرز جنون...

چه تلخ است بدانی نمیشود و بمانی... بمانی میان دوراهی های پوچ ذهنت... میان دوراهی هایی که نمیدانی کدام آرام میکند این تپش ضربان قلبت را...

چه سخت  است تنهابه بیابان رفتن... تنها محکم ایستادن... تنها سیاهی دیدن و سفیدی تجسم کردن... 

چقدر زخمی ات میکنتد خاطراتی که خنجر میزنند بر پاهای برهنه ای که به آرامی قدم بر میدارند برای ساختن فردای اجباری... برای ساختن روز هایی که پراز خاطره اند .. خاطراتی که ماندند تا به جای تجربه خنجر بزنند برهمان بغضی که جا خوش کرده میان رگه های گلویم...  

چقدر سخت است نتوانی عمق دل و ذهنت را توصیف کنی... اما فقط منتظر میمانی تا تمام شود.. تمام شود تمام این سیاهی ها تا ببینی همان تصور سفیدت را... 

باید بشود... باید بتوانم تا هنوز هم صبر کنم تا هنوز هم بغض های شکسته نشده ام را قورت بدهم... میدانم میشود باید بشود .. باید ببینم این سفیدی را ... باید بخواهم این سفیدی را با تمام وجودم....

+++ زهرا هرچی اومد به ذهنم نوشتم...

‏چقدر اين متن دلنشينه

…. ﻭﻗﺘـــــﯽ ﺍﺯ ﯾـــــﻪ نفر ﻣﯿـــــــﺮنجی

     ﺣﺘـــﯽ ﺍﮔﻪ ﺑﮕــــﯽ ﺑﺨـــــﺸﯿﺪیش

          ﯾﻪ ﭼــــﯿﺰﯼ ﺗﻪ ﺩﻟــــﺖ ﻣﯽ ﻣـــﻮﻧﻪ

         ﮐﯿـــــــﻨﻪ ﻧﯿـــﺴﺖ ...

       ﯾﻪ ﺟــــــــﺎﯼ ﺯﺧـــــمه... 

       ﯾﻪ ﭼﯿــــــﺰﯼ ﮐﻪ ﻧﻤﯿـــــــﺬﺍﺭﻩ...      

    ﺍﻭﺿـــــــﺎﻉ ﻣﺜﻞ ﻗﺒــــﻞ ﺑﺸــــﻪ...!

       ﻫـــــﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻼﺵ ﮐﻨــــﯽ 

       و ﺧﻮﺩﺗﻮ ﺑﺰﻧﯽ ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﺭﺍﻩ

                                         ....ﻭ ﺑﮕﯽ ﻧـــﻪ ...  

        ﺑﯽ ﻓﺎﯾـــــــﺪﻩ ﺳﺖ!  

      ﯾﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﯾﻦ ﻭﺳـــــﻂ ﺍﺯ ﺑﯿــــﻦ ﺭﻓﺘـــــﻪ

          ﻭ ﺟﺎﯼ ﺧــــﺎﻟﯿــــﺶ ﺗﺎ ﻫﻤﯿـــــﺸﻪ ﺩﺭﺩ ﻣﯿﮑــــﻨﻪ 

    ﯾــــﻪ ﭼﯿـــــــﺰ سنگين ﻣﺜـــــــل 

               ""ﺣـــــــــﺮﻣـــــﺖ ""

زهرا جان ادرس اشتباهه :-\ o_O

مدتهاست

تصميم گرفته ام

هر گاه كسے را نخواستم

يا از او رنجيدم

يا دلم را شكست

به يادِ روزے باشم كه ممكن است هرگز در دنيا نباشد !

آن روز را مرور مےكنم

آن قدر كه نبودنش را باور كنم بعد در ذهنم برايش غمگين مےشوم !

و شايد يك عزادارےِ ذهنے و بعد آرزو مےكنم كاش بود و از او مےگذشتم.

بعد به خودم مےگويم

حالا او هست پس ببخش و فراموش كن.

از بخششم شاد مےشوم

و از بودنِ او شادتر

به همين راحتے

اين فرمولِ آرامشِ من است.